Pomnik generała Józefa Rufina Wybickiego autora “Mazurka Dąbrowskiego”. Głogów, autorka pomnika i zdjęć Aleksandra Sacharczuk.
16 listopada 2018 roku w pomnik została wmurowana kapsuła czasu z tekstem:
“„Anno Domini MMXVIII
Papieżem był Ojciec Święty Franciszek
Prezydentem Polski był Andrzej Duda
Prezydentem Głogowa był Rafael Rokaszewicz
Dyrektorem Muzeum Archeologiczno–Historycznego w Głogowie był Leszek Lenarczyk
W Roku Pańskim 2018, z okazji setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, w Muzeum Archeologiczno – Historycznym w Głogowie, zrodziła się inicjatywa wybudowania w Głogowie pomnika Józefa Wybickiego.
Powołany został Społeczny Komitet Budowy Pomnika w składzie: dr Włodzimierz Kwaśniewicz, dr Wojciech Brzeziński, Krzysztof Demidziuk, Zbigniew Kraska, ks. Rafał Zendran, Marek Rychlik, Marta Dytwińska – Gawrońska, Przemysław Bożek.
Autorami projektu pomnika byli: Aleksandra Sacharczuk, Michał Selerowski, Filip Kamil Łazarczyk.
Autorem projektu architektonicznego pomnika była Joanna Frąckowiak.
Wykonawcą pomnika była Aleksandra Sacharczuk, nadzór artystyczny sprawował Michał Selerowski, pomocą techniczną służył Adrian Lipiński.
Inspektorem nadzoru budowlanego był Marek Malica”
Całość relacji dotyczącej wmurowania kapsuły czasu znajdą Państwo w linku poniżej:
http://www.muzeum.glogow.pl/art,386,kapsula-czasu-wmurowana-w-pomnik-wybickiego
Jest nam niezmiernie miło, że to właśnie w naszej odlewni powstał pomnik generała, który mieszkał tuż obok nas, w Manieczkach ponad 40 lat.
Józefa Rufina Wybickiego znamy przede wszystkim jako autora polskiego hymnu narodowego -“Mazurka Dąbrowskiego”. Wiemy, że był on wybitnym humanistą epoki oświecenia, prawnikiem, pedagogiem, geografem, posłem, senatorem, poetą a nawet pisarzem dramatycznym.
Mając zaledwie 20 lat Józef Wybicki został wybrany posłem na Sejm. Jako pisarz tworzył teksty mające oświecać i wychowywać społeczeństwo, jako publicysta i działacz wspierał obóz reform Stanisława Augusta. Miał wielkie zasługi dla rozwoju szkolnictwa i sądownictwa w Polsce. Całą jego działalność cechował patriotyzm. Możemy być dumni z takich Polaków!
Urodził się 29 września 1747 w Będominie koło Kościerzyny jako syn Piotra i Konstancji z Lniskich herbu Ostoja Pruska. Miał siedem sióstr: Mariannę, Brygidę, Barbarę, Elżbietę, Rozalię, Justynę, Konstancję (cztery wstąpiły do klasztoru), oraz brata Joachima, który został księdzem. Jego rodzina należała do średnio zamożnej szlachty, ojciec był stronnikiem Stanisława Leszczyńskiego i po przegranej wojnie o sukcesję polską w 1734 dostał się na krótko do niewoli rosyjskiej. Zmarł, kiedy Józef miał 12 lat. Już wcześniej, w szóstym roku życia, Józef został oddany na wychowanie stryjowi Franciszkowi Wybickiemu, proboszczowi skarszewskiemu i archidiakonowi pomorskiemu. Na probostwie u stryja przebywał przez dwa lata, następnie w ósmym roku życia, w 1755, został oddany na naukę do jezuickiego kolegium w Starych Szkotach (wtedy przedmieściu Gdańska), gdzie ukończył najpierw klasę poetyki (1762), a potem retoryki (1765).
Pierwsze wystąpienie Józefa Wybickiego na szerszym forum publicznym miało miejsce w 1764, kiedy odbyła się elekcja ostatniego władcy Rzeczypospolitej Stanisława Poniatowskiego. Wyjazd na elekcję Wybicki zawdzięczał związanemu z Czartoryskimi wojewodzie pomorskiemu Pawłowi Mostowskiemu, który chciał zabrać z sobą jak najwięcej zwolenników Poniatowskiego. Pobyt w Warszawie wywarł bardzo duże wrażenie na niemającym jeszcze dużo doświadczenia politycznego Wybickim. Głosował za Poniatowskim, nie zdając sobie sprawy, że jego elekcja odbywa się pod naciskiem carycy Katarzyny II.
Działalność publiczna Wybickiego łączyła się bardzo ściśle także z jego twórczością literacką. Sięgając po pióro, podejmował aktualną problematykę polityczną oraz kwestie związane z życiem społecznym. W jego dorobku znajdują się utwory dramatyczne i poetyckie. W 1783 r. napisał Kulig – komedię obyczajową o charakterze moralizatorsko-dydaktycznym; z 1791 r. pochodzą tragedia Zygmunt August oraz komedia polityczna Szlachcic mieszczaninem. Od 1802 r. spisywał swoje pamiętniki zatytułowane Życie moje, których jednak nie ukończył. Najważniejszym dziełem Wybickiego jest napisana w 1797 r. Pieśń Legionów Polskich we Włoszech (znana jako Mazurek Dąbrowskiego), która z czasem stała się hymnem Polski.
Był współpracownikiem oraz przyjacielem gen. Henryka Dąbrowskiego – razem wspierali powstanie wielkopolskie, przechodząc później do działań emigracyjnych na rzecz Legionów Polskich we Włoszech, które powstały w roku 1797 również z inicjatywy Wybickiego. Wówczas to również ułożył hymn narodowy, mianowicie „Mazurka Dąbrowskiego”. Mazurek Dąbrowskiego to szczególna pieśń dla każdego Polaka. Od czasów powstania we włoskim miasteczku Reggio’nell Emilia do dnia dzisiejszego towarzyszy nam w najważniejszych chwilach.
Józef Rufin Wybicki był uczestnikiem wojen napoleońskich. Rok 1807 był czasem powstania Księstwa Warszawskiego, w czym miał swój aktywny wkład, będąc później czołowym politykiem państwa. Organizował obronę Wielkopolski przed wojskami austriackimi w 1809 roku. Później dokładał starań przy tworzeniu Królestwa Polskiego, jakie wyłoniło się po kongresie wiedeńskim.
W latach 1817 – 1820 był prezesem Sądu Najwyższego Królestwa Polskiego, a także wcześniej senatorem – wojewodą. W roku 1807 został odznaczony Orderem Orła Białego oraz Orderem Legii Honorowej. Był autorem utworów literackich, pism politycznych. Jego wiekopomną zasługą jest „Mazurek Dąbrowskiego”. Zmarł 10 marca 1822 w Manieczkach.